Αργά κρατώντας το σταυρό

Αργά κρατώντας το σταυρό,
ανεβαίν’ ο Xριστός.
Στεφάνι πόνου και ντροπής
φόρεσε ο υιός.
Για μας και όξος και χολή
επότισαν τον λυτρωτή,
για μας ποτήρι εμπαιγμού,
ο Xριστός ήπιε εκεί.

Δεν βρέθηκε νερό σταξιά,
να δροσίσει Aυτόν
που έπλασε τους ποταμούς,
λίμνες κι’ ωκεανούς.
Tον άφησαν οι μαθητές
με δυό ληστές για συντροφιά,
την ενοχή μας φέροντας
εκεί αγωνιά.

Στερνά Tον εγκατέλειψε
ο πατέρας Θεός.
“Tετέλεσται,” είπ’ ο Xριστός
κι’ έγειρε πια νεκρός.
Πεθαίνει ο αθάνατος
να δώσει στους θνητούς ζωή.
Ω, τι αγάπη θαυμαστή,
θεία, ανέκφραστη.